കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം ഒരിക്കൽ മലപ്പുറത്ത് നിന്നും ജോലി കഴിഞ്ഞു ബൈക്കിൽ വരുമ്പോൾ മോങ്ങം - മൊറയൂർ ഹൈവേയിൽ വെച്ച് ആക്സിഡന്റ് സംഭവിച്ചിരുന്നു എനിക്ക് ..ഇവിടെ പലർക്കും അതറിയാവുന്നതും ആണ്...എവിടേലും അപകടം സംഭാഭിച്ചാൽ യാതൊരു പരിചയം പോലും ഇല്ലാത്ത ആളുകൾ നമ്മളെയൊക്കെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൈപിടിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിക്കുന്നത് എഴുത്തിൽ വർണിക്കാനൊന്നും പറ്റാത്ത അത്രയും ഭംഗിയേറിയതാണ്..തലയടിച്ചു ബൈക്കിൽ നിന്നും തെറിച്ചു വീണപ്പോൾ ഹെൽമെറ്റ്‌ ഇട്ടത് കൊണ്ട് ജീവനോടെ ഇന്നിപ്പോൾ ഇത് പറയാൻ ഉണ്ടായി.പക്ഷെ ,അന്നേരം അവിടെ ഓടിക്കൂടിയ യാതൊരു പരിചയവും ഇല്ലാത്ത കുറെ മനുഷ്യന്മാർ ഉണ്ടായിരുന്നു .അതിലൊരു ഇക്ക ഓടിവന്നു പിന്നാലെ വരുന്നൊരു ബസ്സിന്‌ കൈകാണിച്ചു സ്ലോ ആക്കാൻ പറഞ്ഞു,ഒരാൾ വന്നെന്നെ പൊക്കി എടുത്തിട്ടു ഹെൽമെറ്റ്‌ അയച്ചിട്ട് "അൽഹംദുലില്ലാഹ് ഒന്നും പറ്റിയില്ലല്ലോ ന്റെ കുട്ടിക്ക് ".എന്നും പറഞ്ഞു തല തൊട്ടുനോക്കി ,വേറെ ഒരാൾ വന്നിട്ട് ബൈക്കെടുത്തു റോഡരികിലേക്ക് നീക്കി വെച്ചു ,ഒരു മനുഷ്യൻ കുടിക്കാൻ വെള്ളം തന്നു ,ഒരു മനുഷ്യൻ ഇരിക്കാൻ കസേര തന്നു ,കാലുകൾ തടവി തന്നു ,സൈലന്സർ തട്ടി കാല് പൊള്ളിയിടത്തു നോക്കി ഒരാൾ സങ്കടം പങ്കിട്ടു ..ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാമെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ സുഹൃത്ത് ഇപ്പോൾ വരുമെന്ന് പറഞ്ഞു ഞാനവിടെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ..സുഹൃത്ത് വരുന്നത് വരെ അവിടെ എനിക്ക് ആശ്വാസവാക്കുകളും തന്നു ഇന്നേവരെ ജീവിതത്തിൽ കണ്ടിട്ടേ ഇല്ലാത്ത കുറെ ആളുകൾ..അവരല്ലേ ഭൂമിയിലെ മാലാഖമാർ എന്ന് മലയാള പുസ്തകത്തിൽ പണ്ട് നമ്മൾ പഠിച്ചത്..അതെ ,അവര് തന്നെയാണ് ഓരോരുത്തരുടെയും ജീവിതത്തിലേക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായി കടന്നെത്തുന്ന റബ്ബിന്റെ കൈകൾ..കണ്ണീർ ചാലൊഴുകിയ കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലും നമ്മൾ കണ്ടത് അതൊക്കെത്തന്നെയാണ്..അപകടം സംഭവിച്ചാൽ ഏറ്റവും വേഗത്തിൽ പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നൊരു വാഹനമാണ് വിമാനം..അതൊന്നും നോക്കാതെ അതിനകത്ത് അകപ്പെട്ടവരെ കൈകൾ പിടിച്ചു കോരിയെടുത്തു ചേർത്ത് വെച്ചു ഓടിയത്...ബ്ലഡ്‌ ബാങ്കിൽ നിരന്നു നിന്നത് ..ആർക്കും ഒന്നും പറ്റല്ലേ എന്ന് പറഞ്ഞു കരഞ്ഞത്...ചിലർക്കൊക്കെ കൃമികടി വരുന്ന നാട്ടിലെ മനുഷ്യന്മാർ ആയതു കൊണ്ടാണ് ആ പേര് വീണ്ടും വീണ്ടും ഇൻവേറ്റഡ് കോമയിൽ പറയുന്നത് "മലപ്പുറം "...ഇതൊക്കെ നോർത്തിലെ നിങ്ങളുടെ ആരാധന പുരുഷൻമാരുടെ നാട്ടിൽ ആയിരുന്നേൽ ട്വിറ്ററിൽ പോസ്റ്റും ഇട്ട് കാത്തിരിക്കുമായിരുന്നു അതും ഈ കൊറോണ പേമാരി സമയം കൂടി ആയിരുന്നേൽ.ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആണെടോ ഓരോരുത്തരെ ഏതൊക്കെ ടൈപ് മനസ്സും വെച്ചു നടക്കുന്നവർ ആണെന് മനസ്സിലാവുക...ജീവിതം ഒന്നേയുള്ളൂ ...ഏതു നിമിഷവും എല്ലാം ആനന്ദങ്ങളും ഇട്ടേച്ചു പോയേക്കാവുന്ന യാതൊരു ഗ്യാരണ്ടിയും ഇല്ലാത്ത ലൈഫ്..അതിനിടക്ക് ഇമ്മാതിരി കമന്റുകളും വൃത്തികേടുകളും ഒക്കെയായി മണപ്പിക്കാതെ ഇരിക്കുക..മകൾ നഷ്ടപെട്ട ഉപ്പ,തൊട്ടടുത്ത സീറ്റിൽ കൂടെയിരുന്നു ഭർത്താവ് ,ഗദ്ധാമയായി ജോലിക്ക് പോയ അമ്മ ,എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ സന്തോഷം കണ്ടെത്താൻ വേണ്ടി പറന്നെത്തിയവർ ,സ്വന്തം ജീവൻ ആദ്യം സമർപ്പിച്ച രക്തസാക്ഷിയായ പൈലറ്റുമാർ..അങ്ങനെയങ്ങനെ പ്രവാസിയെന്ന നെരിപ്പോടിൽ നിന്നും മരണത്തിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങിയ ഒരുപറ്റം മനുഷ്യന്മാർ..നമ്മുടെയൊക്കെ ചോരകൾ..കൂടപ്പിറപ്പുകൾ..ചങ്ക് പിടയലാണ് ഓരോ നിമിഷവും..പ്രാർത്ഥനയിലാണ് ഇപ്പോഴും...ആ കുടുംബങ്ങൾക്ക് ക്ഷമ കൈക്കൊള്ളാൻ ജല്ല ജലാലായ നാഥനോട് ദുആ ഇരക്കുന്നു..പ്രതീക്ഷയുടെ ലുങ്കിതുണിയിട്ട ഒരുപറ്റം മാലാഖമാർ...അവരൊക്കയല്ലേ നമ്മുടെയൊക്കെ വെളിച്ചവും ...Shahir Kalathingal Feroke